هرگز نیکوکار واقعی نمی شوید مگر اینکه ...
درسی از صفحه شصت و دوم قرآن کریم
یکی از صفات نیکوکاران این است که از چیزی که خودشان دوستش دارند انفاق میکنند:
«لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلیمٌ»(۱)
(شما هرگز به حقیقت برّ و نیکى نمى رسید مگر اینکه ازآنچه دوست مى دارید درراه خدا انفاق کنید)(۲)
و الّا انفاق کردن از چیزهایی که انسان تعلق و علاقهای نسبت به آنها ندارد چندان هنر نیست.
مصداق اتم این نیکوکاران، اهلبیت علیهمالسلام بودند؛ همان کسانی که سه روز روزه گرفتند و در هر سه روز هنگام افطار نیازمندی به در خانۀ آنها آمد و آنها باوجود نیاز به غذا، آن را به او دادند:
«وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً»(۳)
(آنها غذاى خود را در عین اینکه به آن نیازمندند و دوست دارند به مسکین و یتیم و اسیر مىد هند)(۴)
در آیۀ فوق، ضمیر «عَلى حُبِّهِ» به «طعام» بازمیگردد؛ یعنى در عین اینکه علاقه به طعام دارند آن را انفاق مى کنند.(۵)
در احوال امام حسن مجتبی علیهالسلام نیز روایت شده آن حضرت در طول عمر خود، سه بار تمام اموال خود حتی کفشهایشان را نصف کردند و نصف آن را درراه خدا انفاق نمودند.(۶)
(۱) سوره آلعمران، آیه 92
(۲) تفسیر نمونه، ج3، ص 2
(۳) سوره انسان، آیه 8
(۴) تفسیر نمونه، ج25، ص 352
(۵) تفسیر نمونه، ج25، ص 352
(۶) الکافی (ط - الإسلامیة)، ج1، ص 461؛ مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، ج5، ص 353