برده افکار خودمان نباشیم !

[Choi mary]

می‌گویند آقا محمد خان قاجار علاقه خاصی به شکار روباه داشته. تمام روز را در پی یک روباه با اسبش می‌تاخته تا جایی که روباه از فرط خستگی نقش زمین می‌شده. بعد آن بیچاره را می‌گرفته و دور گردنش، زنگوله‌ای آویزان می‌کرده. در ‌‌نهایت هم ر‌هایش می‌کرده. تا اینجای داستان مشکلی نیست. درست است روباه مسافت، زیادی را دَویده، وحشت کرده، خسته هم شده، اما زنده و سالم است. هم جانش را دارد، هم دُمش را. پوستش هم سر جای خودش است. می‌ماند فقط آن زنگوله!... از اینجای داستان، روباه هر جا که برود یک زنگوله توی گردنش صدا می‌کند. دیگر نمی‌تواند شکار کند، زیرا صدای آن زنگوله، شکار را فراری می‌دهد. بنابراین «گرسنه» می‌ماند. صدای زنگوله، جفتش را هم فراری می‌دهد، پس «تنها» می‌ماند. از همه بد‌تر، صدای زنگوله، خود روباه را هم «آشفته» می‌کند، «آرامش»‌اش را به هم می‌زند.

دقیقا این‌‌ همان بلایی است که انسان امروزی سر ذهن پُرتَنشِ خودش می‌آورد. دنبال خودش می‌کند، خودش را اسیر توهماتش می‌کند. زنگوله‌ای از افکار منفی، دور گردنش قلاده می‌کند. بعد خودش را گول می‌زند و فکر می‌کند که آزاد است، ولی نیست. برده افکار منفی خودش شده و هر جا برود آن‌ها را با خودش می‌برد. آن هم با چه سر و صدایی، درست مثل سر و صدای تکان دادن پشت سر هم یک زنگوله..

 

[آوازقو🦢]

می‌گویند آقا محمد خان قاجار علاقه خاصی به شکار روباه داشته. تمام روز را در پی یک روباه با اسبش می‌تاخته تا جایی که روباه از فرط خستگی نقش زمین می‌شده. بعد آن بیچاره را می‌گرفته و دور گردنش، زنگوله‌ای آویزان می‌کرده. در ‌‌نهایت هم ر‌هایش می‌کرده. تا اینجای داستان مشکلی نیست. درست است روباه مسافت، زیادی را دَویده، وحشت کرده، خسته هم شده، اما زنده و سالم است. هم جانش را دارد، هم دُمش را. پوستش هم سر جای خودش است. می‌ماند فقط آن زنگوله!... از اینجای داستان، روباه هر جا که برود یک زنگوله توی گردنش صدا می‌کند. دیگر نمی‌تواند شکار کند، زیرا صدای آن زنگوله، شکار را فراری می‌دهد. بنابراین «گرسنه» می‌ماند. صدای زنگوله، جفتش را هم فراری می‌دهد، پس «تنها» می‌ماند. از همه بد‌تر، صدای زنگوله، خود روباه را هم «آشفته» می‌کند، «آرامش»‌اش را به هم می‌زند.

دقیقا این‌‌ همان بلایی است که انسان امروزی سر ذهن پُرتَنشِ خودش می‌آورد. دنبال خودش می‌کند، خودش را اسیر توهماتش می‌کند. زنگوله‌ای از افکار منفی، دور گردنش قلاده می‌کند. بعد خودش را گول می‌زند و فکر می‌کند که آزاد است، ولی نیست. برده افکار منفی خودش شده و هر جا برود آن‌ها را با خودش می‌برد. آن هم با چه سر و صدایی، درست مثل سر و صدای تکان دادن پشت سر هم یک زنگوله..

چقدرررررر این مطلب زیبا بود
@اردشیر دراز دست
@بهار طلوع🌼
@آسمون تاریک
@پریا
@ملکه آسمون
حتما بخونید خیییلی جاااان بود

 

[آوازقو🦢]

اردیبهشت .تخمه آفتاب گردون
گرم و ساده

به به

 

[hendoone]

چقدرررررر این مطلب زیبا بود
@اردشیر دراز دست
@بهار طلوع🌼
@آسمون تاریک
@پریا
@ملکه آسمون
حتما بخونید خیییلی جاااان بود

ممنووون
بله قشنگ بود

 

[آسمون تاریک]

چقدرررررر این مطلب زیبا بود
@اردشیر دراز دست
@بهار طلوع🌼
@آسمون تاریک
@پریا
@ملکه آسمون
حتما بخونید خیییلی جاااان بود

مرسییی

 

[جادوی عشق]

خیلی جالب بود عزیزم واقعا افکار منفی آدمو داغون میکنه ودرست میگن طبیعت روزگار طبق افکارمون میرن جلو

 

[فسیل زنده]

چقدرررررر این مطلب زیبا بود
@اردشیر دراز دست
@بهار طلوع🌼
@آسمون تاریک
@پریا
@ملکه آسمون
حتما بخونید خیییلی جاااان بود

حال ندارم خلاصشو بعدا بگو

 

[آوازقو🦢]

حال ندارم خلاصشو بعدا بگو

اولش که روباه ازدست اون شاه ملعون فرار میکنه حسابی که خسته میشه می افته زمین ب حالت غش این شکلیبعد اون شاه ..ضی یه زنگوله ب گردن روباه میبنده روباه اول فک میکنه هاااا عجب خوب تونستم دربرمااا
صدای زنگوله هم افکار روباه و خراب کرد هم جفتشو ازش در کرد صدای اون زنگوله ی وامونده
اون زنگوله ی بیصاحاب حتی شکارم دورمیکرد بااون صدای شخمیش
درنهایت تنها میموند وفاتحه

 

[فسیل زنده]

اولش که روباه ازدست اون شاه ملعون فرار میکنه حسابی که خسته میشه می افته زمین ب حالت غش این شکلیبعد اون شاه ..ضی یه زنگوله ب گردن روباه میبنده روباه اول فک میکنه هاااا عجب خوب تونستم دربرمااا
صدای زنگوله هم افکار روباه و خراب کرد هم جفتشو ازش در کرد صدای اون زنگوله ی وامونده
اون زنگوله ی بیصاحاب حتی شکارم دورمیکرد بااون صدای شخمیش
درنهایت تنها میموند وفاتحه

نتیجه اخلاقی؛: هیچ وقت الکی خودمونو به غش نزنیم

 

[آوازقو🦢]

نتیجه اخلاقی؛: هیچ وقت الکی خودمونو به غش نزنیم

شایدم این باشه ولی دراینجا این نبود
اینم یه نتیجه گیری مفیدها
اگه اون ضعیف ببخ غش نمیکرد اینطور نمیشد

نتیجه،
دقیقا این‌‌ همان بلایی است که انسان امروزی سر ذهن پُرتَنشِ خودش می‌آورد. دنبال خودش می‌کند، خودش را اسیر توهماتش می‌کند. زنگوله‌ای از افکار منفی، دور گردنش قلاده می‌کند. بعد خودش را گول می‌زند و فکر می‌کند که آزاد است، ولی نیست. برده افکار منفی خودش شده و هر جا برود آن‌ها را با خودش می‌برد. آن هم با چه سر و صدایی، درست مثل سر و صدای تکان دادن پشت سر هم یک زنگوله..