سلاااااااااااام??
تصمیم گرفتم هروقت که شد از کتاب«خودت را به فنا نده»چند صفحه بزارم??
امیدوارم خوشتون بیاد?
فصل اول?
شروع کار
«این کتاب سیلی دنیاست تا بیدار شوی و توانایی هایت را کشف کنی،خودت را به فنا ندهی و بهترین خودت در زندگی باشی?.»
هیچوقت با خودت فکر کردی که شبیه یک همستر،روی یک چرخ،با عصبانیت و آشفتگی،مسیر زندگی ات را دویده ای اما همیشه در حال درجا زدن هستی؟
تمام مدتی که درگیر بگو مگو و قضاوت های درونی هستی ، که البته هیچ قوت هم متوقف نخواهند شد،صدایی آرام زیر گوشت زمزمه میکند:خیلی تنبل و خرفتی و اصلا به درد هیچ کاری نمی خوری.
تو حتی متوجه نیستی چقدر به این زمزمه اعتقاد داری یا چه اندازه تباهت میکند.تو فقط تمام روز کار میکنی تا بر استرس ها و فشار های روحی ات چیره شوی،زندگی ات را نجات دهی و اگر نتوانی چرخ لعنتی زندگی را بچرخانی،تن به تسلیم می دهی و شاید هرگز به جایی که در زندگی می خواستی نرسی.شاید هیچ گاه به آن شادی،اندام ایده آل،شغل یا ارتباطی که آرزویش را داری نرسی.
این کتاب به کسانی اختصاص دارد که آن خودگویی های بی حاصل را تجربه کرده اند. جریان بی پایان شک و بهانه،زندگی روزمره را به گند میکشد.این کتاب سیلی دنیاست که بیدارت کند تا توانایی هایت را کشف کنی،خودت را به فنا ندهی و به بهترین خودت در زندگی تبدیل شوی.
بیا بحثمان را از یک جای درست شروع کنیم.دو نوع گفت و گو وجود دارد که هر روز با آن درگیری: صحبت با دیگران و حرف زدن با خودت. ممکن است از آن دسته افرادی باشی که«حرف زدن با خود»را حاشا کنی، البته در واقعیت، مخاطب اغلب مکالمه های روزمره،خودت هستی،و از تمام این صحبت ها در خلوت و انزوای ذهنت لذت می بری.
چه فردی برون گرا یا درون گرا،و چه خلاق و یا عمل گرا باشی،مقدار زیادی از زمانت را برای حرف زدن با خودت صرف میکنی!
تو در حال ورزش کردن، کار کردن، خوردن ، مطالعه کردن، نوشتن، قدم زدن، پیام دادن،گریه کردن،بحث کردن،مذاکره کردن، برنامه ریزی کردن،دعا کردن،میانجیگری کردن و هر چیزی که بگویی در ذهنت مشغول حرف زدن با خودت یا دیگران هستی.بله، حتی موقعی هم که خوابی این کار را انجام می دهی!
البته نگران نباش!این نشانه ی دیوانگی نیست؛شاید این نشان می دهد که همه ی ما کمی دیوانگی در وجودمان هست.به هر جهت،همه ی ما با خودمان حرف می زنیم، پس بنشین و از این نمایش عجیب و غریب استقبال کن.
طبق تحقیقات انجام شده، روزانه، حدود پنجاه هزار فکر از ذهن ما می گذرد. فکر موضوعاتی که با خودت حرفشان را می زنی، یا ترجیح می دهی از ذهنت گذر نکنند، یا می کوشی بر آن ها غلبه کنی و شکستشان بدهی. درحالی که ما هیچ دخالتی در این گونه افکار واکنشی و خودکار نداریم،ولی درباره ی افکار با معنا و پر اهمیت اختیار زیادی داریم.افکار با معنا بدون برنامه ی قبلی بروز نمی کنند. تحقیقات اخیر در علم عصب شناسی و روان شناسی، این نظریه را بیش از پیش به اثبات رسانده اند که نوع مکالمه هایی که در طول روز درگیرش هستی، تاثیر به سزایی بر کیفیت زندگی ات دارد.پروفسور ویل هارت از دانشگاه آلاباما، چهار آزمایش انجام داد که شرکت کنندگان آن، رویداد ها و اتفاق های مثبت و منفی یا بی اثر را به یاد آوردند یا تجربه کردند. آنها متوجه شدند وقتی از افراد، خواسته شد اتفاق های بی اهمیت را به همان شکلی توصیف کنند که در جریان بود،احساس مثبت بیشتری در کلامشان وجود داشت، و زمانی که رویدادی منفی را به همان روش تشریح می کردند، حالت منفی بیشتری را تجربه کردند.به عبارت ساده تر، طرز بیانی که برای تعریف و تفسیر شرایط خودت به کار می بری،دقیقا نشان می دهد که چگونه به آنها می نگری، تجربه شان کرده ای و چگونه در بطن آنها حضور داری و این موضوع به طرز شگفت آوری بر نحوه ی برخورد با زندگی و مواجهه ات با مشکلات بزرگ و کوچک تاثیرگذار است.
??????????
