بزرگترین درد ما آدم‌ها این است که با هر شرایطی سازش می‌کنیم. وقتی زندگی سخت می‌شود، هیچ تلاشی برای تغییر شرایط نمی‌کنیم. سکوت می‌کنیم چون می‌ترسیم از اینکه شرایط بدتر شود. حرف حق‌مان را قورت می‌دهیم و با حرف ناحق سازش می‌کنیم! با تمام نارضایتی‌ها خو می‌گیریم و صدایمان هم در نمی‌آید. زندگی و خواسته‌های ما مثل یک خمیربازی در دست آدم‌های پر قدرت، تغییر می‌کند. ما را به اجبار شکل خواسته‌های خودشان در می‌آورند و ما باز هم سازش می‌کنیم.
کم‌کم روزی می‌آید که نه کسی صدایمان را می‌شنود و نه به خواسته‌هایمان اهمیت می‌دهد چون می‌دانند ما به هر شرایطی عادت می‌کنیم و تنها کاری که می‌کنیم سکوت است. سکوت کردن ما را به جایی می‌رساند که دیگر هر جای زندگی‌مان را نگاه می‌کنیم حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از آن زندگی که می‌خواستیم بسازیم پیدا نمی‌کنیم. ما سال‌هاست می‌سوزیم و می‌سازیم. ما سال‌هاست زنده‌ایم بدون آنکه لحظه‌ای زندگی کنیم.
