آیلا
Guest
کاربرد فقهی دَیوث چیست؟آیا دَیوث لغتی با ریشه در زبان چینی است؟دَیوث در لغت نامه دهخداچیست و چه معنایی دارد؟
دَیوث در لغت نامه دهخدا
دَیوث. [ دَی ْ یو ] (ع ص ) قواد. دیبوب . آنکه مردان را بر زن خود وارد کند. آنکه درباره ٔ زن خود حسادت و غیرت نداشته باشد. این واژه از زبان سریانی است و معرب شده است . (از تاج العروس ). کسی که درباره ٔ زن خود غیرت نداشته باشد. پزوند.دراره و دنگل . (ناظم الاطباء). قرطبان . کلتبان . قندع . (منتهی الارب ). مرد بی غیرت . (مقدمه ٔ لغت میرسید شریف جرجانی ). قواد. (قاموس فیروزآبادی ). بی غیرت و بی حمیت و در رساله ٔ معربات نوشته که این معرب است در اصل **** بتخفیف تحتانی و تاء فوقانی بود و بعضی نوشته اند که دَیوث بمعنی کسی که زن خود را بدیگران دهد. (غیاث ) (آنندراج ). بی رشک . (تفلیسی ) (مهذب الاسماء) (زمخشری ) (دهار). بی ننگ . (دهار). بنابگفته ٔ جوالیقی این کلمه عبری و یا سریانی است . (المعرب جوالیقی ص ۱۵۵). زن جلب. قرمساق. جاکش. زن بمزد. قرنان . ممانی . کشخان . معرس . قواد بر عیال خود و بر اهل خود. بی رشک . بچشم خودبین . شاخدار. بی عار. (یادداشت مؤلف ) :
چون سبب کردی کشیدی سوی خویش
مثل آن را پس تو دیوثی ز پیش
دَیوث از جمله کلمات ناشایستی است که به خصوص نوجوانان و جوانان ناآگاهانه و بدون دانستن معنی زشت آن، به یکدیگر میگویند. معنی کلمه دَیوث در فرهنگ معین ، بی غیرت است اما دَیّوث به مردی گفته می‌شود که همسرش رابطه جنسی غیرمجاز (زنای محصنه) برقرار میکند و شوهرش از موضوع آگاهی دارد اما نسبت به این اتفاق غیرت و حسادتی ندارد. دَیوث (دیوس) همچنین به معنی کسی است که زن خود را برای رابطهٔ جنسی به دیگران می‌دهد. در فقه اسلامی به این کردار، دیاثت گفته می‌شود. معنی کلمه دَیوث در لغت‌نامه دهخدا ، اینست که مردی مردان را بر زن خود وارد کند. آنکه دربارهٔ زن خود حسادت و غیرت نداشته باشد. این واژه از زبان سریانی است و معرب شده است. کسی که دربارهٔ زن خود غیرت نداشته باشد. بی غیرت و بی حمیت و در رسالهٔ معربات نوشته که این معرب است در اصل **** به تخفیف تحتانی و تاء فوقانی بود و بعضی نوشته‌اند که دَیوث بمعنی کسی که زن خود را بدیگران دهد. بنا بگفتهٔ جوالیقی این کلمه عبری و یا سریانی است . «هرکسی که… یکی از زنان مصطفی یا دیگر انبیاء را تهمت نهد ملحد و کافر و ملعون باشد… از بهر آنکه رسول را دَیوث گفته باشد.»
آیا دٕیوث لغتی با ریشه در زبان چینی است؟
به نظر می رسد که این عبارت از زبان چینی به زبان عربی راه یافته و از آنجا به زبان فارسی راه یافته باشد. ظاهرا امپراتور «ژو ژوآنگ یانگ» از سلسله «مینگ» قانونی تصویب می کند که در آن شوهران زنان بدکاره مجبور بوده اند کلاهی به رنگ سبز بر سر داشته باشند. به همین دلیل، حتی در زمان حال نیز هیچ مردی در چین پیدا نمی شود که کلاه سبز بر سر بگذارد. در زبان چینی به این مردان در اصطلاح «戴绿帽子» که بصورت «dài lǜ mào zǐ» تلفظ می شود که بسیار نزدیک به تلفظ عبارت «دَیوث» است.
کاربرد فقهی دَیوث چیست؟
از احکام آن در باب شهادات و حدود، سخن رفته است. در دوره عثمانی‌ها مجازات فرد دَیوث، داغ کردن پیشانی‌اش بود.
احکام فقهی کنونی
دیاثت از گناهان کبیره است و شهادت دیوس پذیرفته نیست.
در روایتی آمده است که دَیوث، بوی بهشت را استشمام نمی‌کند.
نسبت دیاثت دادن به دیگری- مثل آنکه اورا دَیوث خطاب کند- در صورتی که مفاد آن از منظر عرف، باشد، موجب ثبوت حدّ قذف ودر غیر این صورت، موجب ثبوت تعزیر است.
در فقه اسلام اگر به شخصی به طور صریح نسبت زنا یا لواط دهد مثلاً بگوید: «زناکار» اصطلاحاً بدان «قذف» گویند که مجازات آن ۸۰ تازیانه است. اما اگر نسبت زنا یا لواط به طور صریح نباشد مثلاً بگوید «حرام‌زاده» یا «دَیوث» تا ۷۴ تازیانه تعزیر می‌شود.
دَیوث در لغت نامه دهخدا
دَیوث. [ دَی ْ یو ] (ع ص ) قواد. دیبوب . آنکه مردان را بر زن خود وارد کند. آنکه درباره ٔ زن خود حسادت و غیرت نداشته باشد. این واژه از زبان سریانی است و معرب شده است . (از تاج العروس ). کسی که درباره ٔ زن خود غیرت نداشته باشد. پزوند.دراره و دنگل . (ناظم الاطباء). قرطبان . کلتبان . قندع . (منتهی الارب ). مرد بی غیرت . (مقدمه ٔ لغت میرسید شریف جرجانی ). قواد. (قاموس فیروزآبادی ). بی غیرت و بی حمیت و در رساله ٔ معربات نوشته که این معرب است در اصل **** بتخفیف تحتانی و تاء فوقانی بود و بعضی نوشته اند که دَیوث بمعنی کسی که زن خود را بدیگران دهد. (غیاث ) (آنندراج ). بی رشک . (تفلیسی ) (مهذب الاسماء) (زمخشری ) (دهار). بی ننگ . (دهار). بنابگفته ٔ جوالیقی این کلمه عبری و یا سریانی است . (المعرب جوالیقی ص ۱۵۵). زن جلب. قرمساق. جاکش. زن بمزد. قرنان . ممانی . کشخان . معرس . قواد بر عیال خود و بر اهل خود. بی رشک . بچشم خودبین . شاخدار. بی عار. (یادداشت مؤلف ) :
چون سبب کردی کشیدی سوی خویش
مثل آن را پس تو دیوثی ز پیش
دَیوث از جمله کلمات ناشایستی است که به خصوص نوجوانان و جوانان ناآگاهانه و بدون دانستن معنی زشت آن، به یکدیگر میگویند. معنی کلمه دَیوث در فرهنگ معین ، بی غیرت است اما دَیّوث به مردی گفته می‌شود که همسرش رابطه جنسی غیرمجاز (زنای محصنه) برقرار میکند و شوهرش از موضوع آگاهی دارد اما نسبت به این اتفاق غیرت و حسادتی ندارد. دَیوث (دیوس) همچنین به معنی کسی است که زن خود را برای رابطهٔ جنسی به دیگران می‌دهد. در فقه اسلامی به این کردار، دیاثت گفته می‌شود. معنی کلمه دَیوث در لغت‌نامه دهخدا ، اینست که مردی مردان را بر زن خود وارد کند. آنکه دربارهٔ زن خود حسادت و غیرت نداشته باشد. این واژه از زبان سریانی است و معرب شده است. کسی که دربارهٔ زن خود غیرت نداشته باشد. بی غیرت و بی حمیت و در رسالهٔ معربات نوشته که این معرب است در اصل **** به تخفیف تحتانی و تاء فوقانی بود و بعضی نوشته‌اند که دَیوث بمعنی کسی که زن خود را بدیگران دهد. بنا بگفتهٔ جوالیقی این کلمه عبری و یا سریانی است . «هرکسی که… یکی از زنان مصطفی یا دیگر انبیاء را تهمت نهد ملحد و کافر و ملعون باشد… از بهر آنکه رسول را دَیوث گفته باشد.»
آیا دٕیوث لغتی با ریشه در زبان چینی است؟
به نظر می رسد که این عبارت از زبان چینی به زبان عربی راه یافته و از آنجا به زبان فارسی راه یافته باشد. ظاهرا امپراتور «ژو ژوآنگ یانگ» از سلسله «مینگ» قانونی تصویب می کند که در آن شوهران زنان بدکاره مجبور بوده اند کلاهی به رنگ سبز بر سر داشته باشند. به همین دلیل، حتی در زمان حال نیز هیچ مردی در چین پیدا نمی شود که کلاه سبز بر سر بگذارد. در زبان چینی به این مردان در اصطلاح «戴绿帽子» که بصورت «dài lǜ mào zǐ» تلفظ می شود که بسیار نزدیک به تلفظ عبارت «دَیوث» است.
کاربرد فقهی دَیوث چیست؟
از احکام آن در باب شهادات و حدود، سخن رفته است. در دوره عثمانی‌ها مجازات فرد دَیوث، داغ کردن پیشانی‌اش بود.
احکام فقهی کنونی
دیاثت از گناهان کبیره است و شهادت دیوس پذیرفته نیست.
در روایتی آمده است که دَیوث، بوی بهشت را استشمام نمی‌کند.
نسبت دیاثت دادن به دیگری- مثل آنکه اورا دَیوث خطاب کند- در صورتی که مفاد آن از منظر عرف، باشد، موجب ثبوت حدّ قذف ودر غیر این صورت، موجب ثبوت تعزیر است.
در فقه اسلام اگر به شخصی به طور صریح نسبت زنا یا لواط دهد مثلاً بگوید: «زناکار» اصطلاحاً بدان «قذف» گویند که مجازات آن ۸۰ تازیانه است. اما اگر نسبت زنا یا لواط به طور صریح نباشد مثلاً بگوید «حرام‌زاده» یا «دَیوث» تا ۷۴ تازیانه تعزیر می‌شود.
