بسته شد
Guest
تا آخرش بخون ♥
خوشبختی از آن واژه هایی ست که در طول زندگی بارها مفهمومش عوض می شود. هر بار در گرو داشتن چیزی...
دختر بچه که باشی با داشتن یک پیراهن سفید توری به ذوق عروس شدن یا شاید با داشتن یک دوچرخه، از آن قناری سبد دار ها مثلا، یا یک کورسی، خودت را پرت کنی روی دسته ی آن و هی پا بزنی و اصلا فکر نکنی قرار است به کجا برسی، هی قند توی دلت آب شود که با وجود آن چه خوشبختی...
زمان کنکور، قبولی آن رشته ای که دوست داری، بعدتر کار خوب، ازدواج خوب، خانه و ماشین و سفر و برای بعضی ها رسیدن به معشوق...
یک جای زندگی به پشت سر نگاه می کنی، به راهی که آمده ای، اول فکر می کنی خواب بوده، یا داستانی، قصه ای، خوانده ای و رسیده ای به آخرین برگ، مثل تاتری که تمام شده آرتیست ها می آیند روی صحنه، تعظیم می کنند و می روند، پرده می افتد و تمام....
گاهی انقدر عجیب است، هر چقدر فکر می کنی باورت نمی شود آن آدم خودت بوده ای. نمی دانم این فراموشی خود خواسته اتفاق می افتد یا هدیه ی گذر زمان است، هر چه هست خوب است..
اما آن واژه ی خوشبختی، می ایستی و به پشت سر نگاه می کنی، شاید چشمت بیفتد به زانوهای خونی حتی، یادت بیاورد چقدر افتاده ای توی مسیر و بلند شده ای...چه پوست کلفت شده ای، حتی فکر کنی چه جان سخت بوده ای این سالها....
من هر از چندگاهی از خودم فاصله می گیرم، می روم بالا و به خود و زندگی ام، به مسیری که آمده ام از دور نگاه می کنم.
بعد می بینم خوشبختی همین کتابی است که توی دستم است، همین فنجان چای و جای دنج، کنار آدمی که دوستش دارم.
این روزها خوشبختی برایم مترادف شده با رضایت درون، بی هیاهو. بی دست و سوت و هورا....
خوشبختی از آن واژه هایی ست که در طول زندگی بارها مفهمومش عوض می شود. هر بار در گرو داشتن چیزی...
دختر بچه که باشی با داشتن یک پیراهن سفید توری به ذوق عروس شدن یا شاید با داشتن یک دوچرخه، از آن قناری سبد دار ها مثلا، یا یک کورسی، خودت را پرت کنی روی دسته ی آن و هی پا بزنی و اصلا فکر نکنی قرار است به کجا برسی، هی قند توی دلت آب شود که با وجود آن چه خوشبختی...
زمان کنکور، قبولی آن رشته ای که دوست داری، بعدتر کار خوب، ازدواج خوب، خانه و ماشین و سفر و برای بعضی ها رسیدن به معشوق...
یک جای زندگی به پشت سر نگاه می کنی، به راهی که آمده ای، اول فکر می کنی خواب بوده، یا داستانی، قصه ای، خوانده ای و رسیده ای به آخرین برگ، مثل تاتری که تمام شده آرتیست ها می آیند روی صحنه، تعظیم می کنند و می روند، پرده می افتد و تمام....
گاهی انقدر عجیب است، هر چقدر فکر می کنی باورت نمی شود آن آدم خودت بوده ای. نمی دانم این فراموشی خود خواسته اتفاق می افتد یا هدیه ی گذر زمان است، هر چه هست خوب است..
اما آن واژه ی خوشبختی، می ایستی و به پشت سر نگاه می کنی، شاید چشمت بیفتد به زانوهای خونی حتی، یادت بیاورد چقدر افتاده ای توی مسیر و بلند شده ای...چه پوست کلفت شده ای، حتی فکر کنی چه جان سخت بوده ای این سالها....
من هر از چندگاهی از خودم فاصله می گیرم، می روم بالا و به خود و زندگی ام، به مسیری که آمده ام از دور نگاه می کنم.
بعد می بینم خوشبختی همین کتابی است که توی دستم است، همین فنجان چای و جای دنج، کنار آدمی که دوستش دارم.
این روزها خوشبختی برایم مترادف شده با رضایت درون، بی هیاهو. بی دست و سوت و هورا....
