تو این چند وقت

[طوبی]

ولی لطف هایی که می کنه همشون جبران سهل انگاری ها و بی دقتی های خودمه ولی خب زیاد سر خدا غر می زنم ، حس می کنم منو یه آدم بی دقت ، سهل انگار ، فرصت کش خلق کرده و بعد با لطف های به ظاهر کوچیک و در واقع بزرگ بهم باعث شد کارام بهتر پیش بره و اتفاق های ناخوشایند برام نیافته ولی خب هنوز به هدفم که معلم شدن باشه نرسیدم ، بدبختی این که کلاس هنری هم دارم ، رمان نیمه کاره هم دارم ، ولی همه ی عشقم معلمیه و همین عامل تمام اضطرابمه تو زندگیم ، فک و فامیل دهنمو سرویس کردن از بس از کار و بارم خبر می گیرن ، بدم میاد وقتی جلوم از بقیه تعریف میشه ، حالم از هر چی مهمونی بهم می خوره

این جا عجب مدیریت مومنی داره